Jubileumconcert 2006
Het is al weer voorbij, het Jubileumconcert van Volharding. Na heel
veel voorbereiding en (generale) repetities waren we er zaterdagavond
helemaal klaar voor en om 20.00 uur begon het ook.
We hadden al gezien dat de tent heel erg vol met mensen zat. En
zover hier bekend hebben we ze niet teleurgesteld. De avond begon met
de mars St. Louis Blues. Een Golden Oldie, maar wel een bekend nummer.Waarbij alle onderdelen meededen.
Hierna was het de beurt aan Els Gelling die als voorzitter de avond
opende en iedereen welkom heette.
Het eerste nummer wat de malletband alleen speelde was Love Shine a
Light. Een rustig nummer om de avond mee te beginnen. Alle noten vielen
op de juiste plaats en de zenuwen (als ze er al waren) waren direct
verdwenen.
Daarna was de beurt aan de fanfare met de Bolero van Ravel. Voor
deze keer ingekort van 15 minuten naar 5 minuten. Bij het begin van het
nummer liet Theo horen dat hij ook heel zachtjes kan drummen, maar aan
het einde hadden de pianiste en basgitarist last van hun oren. Mooi
zo’n plekje vlak voor het slagwerk.
Dat de meeste Dromen bedrog
zijn liet de malletband hierna horen. De verbazing was goed te zien op
het gezicht van Gert. De slagwerksolo rammelde vaak tijdens de
repetities, maar nu ging het goed. We kunnen het wel, maar laten het
niet altijd horen, dan is de verrassing des te groter.
Hierna
was het de beurt aan de gast van de avond: Ernst Daniel Smid. Hij werd
in dit eerste blok begeleidt door de fanfare. Het eerst nummer was
Donna e Mobile & Sole Mio van Verdi. Na een aantal grappen
tussendoor werd er verder gegaan met Het Dorp. Dit was een erg bekend
nummer en na een aantal coupletten werd er ook volop meegezongen. De
afsluiting van dit blok werd gevormd door Mc Arthur Park.
Na
dit deel van de uitvoering was de beurt weer aan de malletband die
Eloise van Paul Ryan speelde. Hierbij kon Epeus zich lekker uitleven op
de bekkens. Het blijft een mooi nummer om te spelen.
De jongste
majorettes deden een show op de K3 hitmix die door de fanfare werd
gespeeld. Een vrolijke show waarin zowel de baton, pompons als linten
werden gebruikt. Vooral de jongste majorette Tessa stal af en toe de
show: ” Wat doen ze nu allemaal?”
Na deze leuke show en muziek
was het volgende nummer van de fanfare: Bessarabyanke. Hierbij zag je,
als je goed luisterde, paarden over steppes heenrennen.
Het
laatste voor de pauze werd gevormd door de Cry of the Cellts een
gezamelijk werk van de fanfare en de malletband. Niet alle solo’s bij
beide onderdelen gingen zoals ze behoorden te gaan, maar voor het
publiek was het niet hoorbaar.
Voordat
het pauze was, was het tijd voor de toespraken. Allereerst door Dhr.
Snapper van de KNFm. Hij vertelde dat hij hetaltijd erg gezellig vond
om op de uitvoering van Volharding te komen. De ontvangst was altijd
kenmerkend voor Volharding: “Leuk dat U er bent, maar maakt U de
toespraak niet te lang?” Ook deze keer was hij zo welkom geheten. Hij
had namens de landelijke afdeling van de KNFm een gouden plakette voor
Volharding in verband met het jubileum. Verder had hij namens de
afdeling Groningen een envelop bij zich waar de panningmeester erg blij
van zou worden. (was dat ook zo Ida?)
Na
de toespraak van Dhr. Snapper was de beurt aan de burgemeester van Ten
Boer, Rika Pot. Nadat zij de felicitaties aan de vereniging had
overgebracht en het belang van een muziekvereniging in Ten Boer had
benadrukt had zij nog een verrassing voor een van de leden. Het had de
koningin namelijk behaagd om Jans Brals te benoemen als Lid in de orde
van Oranje Nassau vanwege zijn inzet al jarenlang voor Volharding. Een
zeer grote verrassing voor hem.
Hierna was het tijd voor koffie en tijd om even bij te praten met het publiek.
Tot zover dit verslag, later meer…..